De dood vlakbij

7 mei 2006. De dag waarop ik vlakbij de dood was. Als gevolg van een geknapte buitenbaarmoederlijke zwangerschap ben ik die bewuste zondagavond met spoed geopereerd.

Alle toeters en bellen aan

Het moment dat ik de ambulance in werd gereden was raar. Ik voelde dat ik dood lag te gaan, had geen enkel besef van tijd, maar was tegelijk heel helder in mijn hoofd. Zo zag ik dat mijn moeder mijn dochtertje achterna liep de trap op. Ik riep mijn vader en vroeg hem op mijn zoon te letten die me bij de ambulance wilde uitzwaaien.

We reden rustig weg, maar onderweg zei de verpleegkundige naast me opeens tegen de chauffeur: “Jannes, doe maar even gas erop, de bloeddruk daalt beneden 50.”  
En ja hoor, daar gingen alle toeters en bellen aan. “Potverdikke” dacht ik “wat een toestand”. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ze even konden stoppen, want “mijn man rijdt hier achteraan en die schrikt zich een ongeluk nu “. 
Natuurlijk kon dat niet. Dat was het moment dat ik me overgaf aan wat ging komen. Een spoedoperatie dus, waarbij er heel veel bloed uit mijn buikholte is gehaald. Later vertelde de gynaecoloog dat ik niet een uur later in het ziekenhuis had moeten komen.

“Maak je niet druk, je hebt al twee gezonde kinderen”

Ik had geluk gehad. Het heeft wél even geduurd voordat dit besef kwam.  Want ik was vooral boos en erg verdrietig. Opmerkingen als “joh, maak je niet druk, je hebt immers 2 gezonde kinderen” kon ik pas veel later in perspectief zien.       

Dus ja, er ging tijd overheen voordat ik dankbaar kon zijn voor deze tweede kans. Dankbaar dat ik samen met mijn man de kinderen mocht zien opgroeien tot de mooie volwassenen die ze inmiddels zijn.

Niet alleen voor oude mensen

Heeft het me veranderd? Mwah, in bepaalde opzichten misschien. Ik ben me wel bewuster van het feit dat doodgaan niet alleen voor oude mensen weg is gelegd. En erg zuinig geworden op mijn gezondheid. Alles om maar zo lang mogelijk ver bij de dood uit de buurt te blijven.

Doen wij dat eigenlijk wel?

Hier moet ik allemaal aan terug denken als ik deze week lees en hoor over de campagne die is gestart door SIRE: De dood, praat erover, niet eroverheen.

Goh ja, doen wij dat eigenlijk wel? Ja, ik heb wat uitvaartwensen vastgelegd. Maar erover praten? Af en toe eens, maar eerlijk is eerlijk, niet heel uitgebreid.

Praten over de dood

Best gek eigenlijk, want vanuit ‘Sprekend Liset!’ help ik anderen hier juist graag mee. Door samen met nabestaanden over hun geliefde te praten om te kunnen bepalen wat er gezegd moet worden op de uitvaart. Of met mensen die weten dat ze niet lang meer te leven hebben en zelf een boodschap willen vastleggen voor de naasten.

Dus ja, misschien is het toch goed om het gesprek ook thuis eens aan te gaan. Want ooit zijn ook wij aan de beurt. En hoe mooi zou het zijn om dan net zo goed voor elkaar te kunnen zorgen als we nu doen. Zodat we precies de uitvaart krijgen die bij ons past!

Geplaatst op 11 feb. 2022

Terug naar alle blog-items