Geen hekel meer aan regen

Oktober geeft de kalender aan. En als ik naar buiten kijk merk ik dat de herfst in de lucht zit, nog niet echt koud, maar wel een harde wind en af en toe een buitje. Als ik opsta is het nog donker en ook ’s avonds is het niet meer zo lang licht. Vroeger had ik er altijd een hekel aan, werd zelfs een beetje somber als het de hele dag regende. Sinds 2006 is dat gelukkig over. Dat was het jaar waarin wij Brutus kochten, onze labrador pup. Toen moest ik opeens naar buiten, zonder te kijken wat voor weer het was. Natuurlijk dacht ik weleens, bah het regent, ik loop even een heel klein rondje. Maar als ik dan naar dat blije ei naast me keek piekerde ik niet meer over naar huis gaan en liep ik door. Heerlijk om het meer heen, kop in de wind. En dan een uur later doorweekt thuis komen, droge kleren aan en een warme kop thee tussen m’n handen. Lekker rozig worden, met een snurkende hond op z’n kussen. Hoe heerlijk is dat! Mede dankzij Brutus heb ik nu dus geen hekel meer aan de regen of harde wind. Wel aan gladheid, maar dat komt omdat diezelfde Brutus er dan genoegen in schepte om even snel achter iets aan te rennen terwijl hij aan de riem zat. Daarbij voelde hij haarfijn aan dat ik met mijn 2 voeten veel sneller weg glibberde dan hij op z’n 4 stevige poten.

Op de trampoline

Ja, een clown was het, boordevol gekke streken. Streken die op het moment zelf niet altijd even grappig waren. Bijvoorbeeld die keer dat ik een brood had gebakken en dat ter afkoeling op het aanrecht had gelegd. Toen ik eraan dacht was het al te laat en kwam Brutus me met het brood in de bek tegemoet lopen. Of dat hij op de trampoline sprong, tussen de spelende kinderen waarvan er een paar zich kapot schrokken. Een duik nam in de vijver en vervolgens een visser knuffelde, die even verderop geconcentreerd aan de waterkant zat. En zo had hij nog veel meer fratsen.

Volop geleefd

In 2018 moesten we Brutus, 12 jaar oud, laten gaan. Hij had alles uit zijn leven gehaald wat erin zat en was letterlijk op. Vol vertrouwen lag hij tegen me aan en sliep rustig in, voor mij een prachtig afscheid.

Schrijf het eens op

Ruim 3,5 jaar later, gaat er nog steeds geen week voorbij dat zijn naam niet valt bij ons thuis. Wat hebben we om die hond gelachen! “Eigenlijk zou je het eens moeten opschrijven” zei mijn man een tijd geleden. Tja, waarom ook eigenlijk niet? Zou best goed bij mijn activiteiten als zzp-er passen. En zo ben ik begonnen aan een boekje over onze vriend Brutus. Ik maak er een kinderboekje van. In begrijpelijke taal en ik probeer er zowel iets grappigs als iets leerzaams in te verwerken. Aan inspiratie geen gebrek en het levert me zoveel positieve energie op!

Het volgende hoofdstuk

Nu ben ik net terug van een wandeling met onze nieuwe labrador, Mo. Al 2 jaar probeer ik op mijn beurt hém te laten genieten van een wandeling in de regen. Helaas lukt dit nog niet zo goed, Mo legt als het regent namelijk om de haverklap zijn kop op de grond en bedekt deze met z’n poten. Pas als we thuis zijn en ik hem heb afgedroogd is hij weer tevreden. Lekker kauwend op een botje ligt hij op z’n kussen. En ik? Ik ben inmiddels weer warm en heb mijn laptop opengeklapt om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Terwijl de regen tegen de ramen klettert schrijf ik over de keer dat Brutus de kippen van de buren de stuipen op het lijf joeg.

Geplaatst op 01 okt. 2021

Terug naar alle blog-items